In de jaren zeventig ontdekte Kemp dat wanneer het oor gestimuleerd wordt door een korte stimulus (een klikgeluid) er ongeveer 5 tot 10 ms later een signaal terug kwam uit het oor. Het verschijnsel waarbij het oor geluid voortbrengt, wordt oto-akoestische emissie (OAE) genoemd. Het produceren van een dergelijk geluid blijkt een eigenschap te zijn van oren die beschikken over gezonde haarcellen in het slakkenhuis. In het algemeen geldt: hoe sterker de oto-akoestische emissies, hoe beter het gehoor.

Op dit moment worden metingen van OAE’s voornamelijk gebruikt voor een snelle, objectieve screening van het gehoor.

Het is bekend dat lawaai de goede werking van de haarcellen in het slakkenhuis aan kan tasten. Het idee is dat schade aan het gehoor door lawaai in de OAE’s al in een vroeg stadium zichtbaar wordt, terwijl er in het toonaudiogram nog niets aan de hand lijkt te zijn. De hypothese is – die overigens nog in onderzoek is – dat pas wanneer de haarcelfunctie voor een groot gedeelte is aangetast en lawaaidoofheid een feit is, de schade ook zichtbaar wordt in het toonaudiogram. Indien deze hypothese wordt bevestigd kan de OAE-test een belangrijk hulpmiddel worden voor vroege detectie van lawaaischade.

Zie verder voor preventief medisch onderzoek bij gehoorbescherming